Twee dagen trainen op de baan, dinsdag en donderdag. Dinsdag liep ik evenwel voornamelijk op de weg, omdat mijn loopgroep afwezig was en niemand anders een sleutel voor de kleedkamer bij zich had. In dat geval geeft een atletiekbaan weinig toegevoegde waarde, vind ik.

In plaats van een lange duurloop deed ik korte stukjes van 10 minuten in duurlooptempo, in een poging mijn lichaam te sparen na een blessure. Het ging, maar het zorgde wel dat ik de dag erop weer stijfheid in mijn rechterbeen had.

Na rustig inlopen met de groep deed ik een uitgebreide warming-up en enkele 200tjes en 100tjes op de baan. De stijfheid in de rechterknie speelt nog steeds op, helaas.

Iets minder dan ’n uur (netto) getraind naast de loopgroep en veelal op het gras van het binnenveld, met loopjes, versnellinkjes en rekoefeningen, culminerend in een serie minutenloopjes op de baan.

Na een uitgebreide warming-up deed ik een testloop van 6 minuten om te zien hoe het staat met mijn conditie.

Hardlopen op de baan gaat nog goed, zolang het maar niet te lang duurt. Dat was dus twaalf minuten netto hardlopen.

Iets meer doen dan de vorige keer, maar niet te veel. Dat was de opdracht voor deze keer. En natuurlijk veel wandelen om toch nog wat omvang te hebben in de training.

Gisteren voor het eerst sinds het oplopen van mijn blessure weer hardgelopen. Ik liep 10 keer 100 m hard, met 100 m wandelen als herstel. Naderhand geen reactie gehad, anders dan stijve enkels en een geïrriteerde rechterknie, welke pijntjes ik voor de blessure ook al had. Nu is het een kwestie van langzaam uitbouwen over […]

Blessures zijn niet leuk. Nog minder leuk is als de pijn weg is, maar je weet dat opnieuw beginnen met trainen nog niet mogelijk is, omdat de blessure nog niet over is. Onwillekeurig ga je dan rondwoelen in je negatieve gedachten. Beter om die extern te maken in een bericht dan het in je hersenpan te laten door razen.